HAYATLA KOPAN BAĞLAR....

Hayatımda bir çok olgu değişti
benim için....
Hastalığımla birlikte çok değişik bir karaktere de sahibim artık...
İnsanlardan kendimi uzaklaştırmak mesela...  
Her kim olursa olsun istemiyorum artık hayatımda...
 Zaten bana denilenin aksini yapacak kadar da inat bir insandım...
Mutlu değilim artık ...
Hiç bir şey beni mutlu edebilecek kadar güzel değil mesela....
Oysa ben en ufak olgulardan bile mutlu olabilen bir insandım...


Yüzlerce insan artık kafana takma dese de bir kez  olsun dinlemedim...
Dinlemek istesem de takıntımdan vazgeçemedim..

Ben de herkes gibi olmak isterdim...
Ama buna en büyük engel de bendim... Şimdiyse hayat anlamsız benim için...
Olsa da olur olmasa da...
Mutsuzluğumu herkese yayıyormuşum... Öyle diyorlar; Haklılar da...

İnsanın canı olsa canından beziyor ki benim gibi bir insandan bıkmakta kolay anlaşılabilir bir şey...


Hayatımı ne kadar yoluna koymaya kalksam o kadar dibe batıyorum sanki... Yoruldum artık hiç kimseye , hiç bir şeye inancım kalmadı artık...
Her şey düzeldi artık derken her şey tekrar tekrar başa sarıyor...
Ve benim artık buna ne gücüm kaldı ne takatim...


Kendimi bırakıp gidebilme ihtimalim olsaydı keşke...
Beni en çok üzense onca çektiğim
acı yılları sadece 5 dakikada anlatabilmek...
Kullandığım onca anti-depresan ilaçlar sonucu kaybettiğim hafızam...

    Bir annenin ya da babanın en dikkatli          olması gereken bu hastalığın,

     geçme ihtimali olduğu gibi büyük bir            depresyon sonrası tekrar nüksetme                                 ihtimali de çok...
   

      Unutmayın benim hastalığım çok çok                  erken teşhis edildiği halde bu                                           haldeyim...
           

              Her zaman bir kız çocuğunda                      görülebilecek bir hastalıkta değil                erkeklerde de görülebilen bir şey...
    Bu hastalığın vücuda verdiği tahribatlar                ise sonraki yıllarda çıkıyor...


           Hastalığın en büyük belirtisi ise                   kilolarına karşı aşırı duyarlılık...
       

             Belki anoreksiya nervoza olan bir                çocuğunuz vardır ve bunu okuduğunda                              bana çok kızacaktır...
     Çünkü anoreksiya aynı zamanda hastalığı         kabullenmeme ve ebeveynlerin hastalıkla              ilgili bilgileri okumasına öğrenmesine                              engel olma isteğidir... 
   Eğer hastalığı çok ilerlemedi ise ve vermek     istediği bir kaç kilo varsa bırakın diyetisyen                        kontrolünde kilo versin...
    Bu sayede çocuğunuz hem sağlıklı hem de           takıntılardan ve sorunlardan uzak bir 
                            hayat yaşasın...