Sanırım bazı acı ve kayıplar, insanı değiştiriyor.
Bazen düşünüyorum da ilk ne zaman değiştim? Biliyorum aslında..
Fakat kabullenmek ne mümkün!
Benim en büyük sorunum da buydu...
Kayıplarımı da acılarımı da kabullenmemek...
Yada her şeye her zaman geç kalmak..
Biliyorum bugünün ne kadar değerli olduğunu oysa..
Bunu bilmeme rağmen, çocukluğunu ve gençliğini yitirmiş bir yetişkinim bugün!
Ne zaman bu kadar parçalandı içim?
Ne zaman bu kadar küstüm tüm herkese?
Kızgın değilim kesinlikle!
Ama ne zaman bu kadar güvenimi kaybettim tüm insanlığa?
Sanırım bunu da biliyorum.
Hakikaten söylendiği gibi bir kişiye küsünce tüm insanlığa küsüldüğünü kendimde anladım.
Peki neden içimde bir şeyler bozulmuş da tamir edilmeyi bekliyormuş gibi hissediyorum?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hoşgeldiniz :)
Beni yalnız bırakmayan yorumlarınız için şimdiden çoook teşekkür ederim ♥