YİNE MUTSUZ YİNE SESSİZ VE KİMSESİZİM BUGÜNLERDE....

Hayatıma anlam veren tüm olgularımı hastalığımla bir bir kaybetmeye başlamıştım...
Beni mutlu eden ne varsa anlamını yitirdi zamanla...
Hiç bir şeyden mutlu olmayan bir insan haline geldim...
Artık hastalık beni ele geçirmeyi başarmıştı...
 Beynimin içinde beni kontrol eden başka bir ben var gibiydi...


 Hayat benim için sadece kilo vermekten başka bir anlam taşımıyordu artık...
 Kilo verdikçe daha çok vermek istiyordum ve almaktan da bir o kadar korkuyordum...
Psikolog ve diyetisyen görüşmeleriminse hiç bir faydası olmuyordu;
çünkü hasta olduğuma inanmıyordum...


Başka anorexialı bir gencin haberlerini okuduğumda
 ''kilo almak istiyorum ama bana kilo almışsın dediklerinde mutsuz oluyorum ağlıyorum'' kelimeleri çok saçma gelmişti ve kendimi hasta olmadığıma ikna etmiştim....
 Benim o hale gelmemse 1 ayı geçmedi.
Ve bana ''bu kez iyi gördüm seni'' dediklerinde direk aklımda kilo mu aldım(?) gibi düşünceler oluşuyor
sinirden ağlamaya başlıyordum...
Yemek yemek benim için ölüm gibiydi ve herkesin bana devamlı yemek ye demesi....
Herkesten nefret eder olmuştum...


Beni sadece kilo aldırmaktan başka dertlerinin olmadığını düşünüyordum...
En çok da psikologla terapiler beni mahvediyordu...
Kimsenin beni anlamadığını düşünüyordum aylarca su içmediğim zamanlar oldu...
 Sebebiyse göbeğim çıkar düşüncesi yüzündendi....
Vücudumda su kalmayınca bayılmalarımda beraberinde geldi
 Genelde ablam görüyordu ve bana kızsa da beni kaldırıp yardımcı oluyordu...


En son bayılışımı annem gördüğündeyse beni hemen hastaneye götürdü  ve bana sara teşhisi konuldu...
 Fakat yanlış teşhisti su içmediğimde beyin sıvım azaldığı için bu tür baygınlıkların
normal olduğunu başka bir doktordan öğrendim...
Giderek kilo veriyordum ama bu beni tatmin etmiyordu...
Sanki hayat hep berbat bir yerden ibaretti benim için mutlu olmaksa bir o kadar anlamsız...
Bugünlerde de yine öyleyim sanki mutsuz, sessiz ve kimsesiz......