Çok saçma!
Seni kaybetmek çok saçma!
Anne demeyi de unutmaktan çok korkuyorum...
İnsan kaldıramayacağı acıyı çok iyi tanırmış anne..
Sanırım aklım da kendini korumak için bir şekilde uyuşturdu beni..
Yaşayamam sensiz diyordum...
Yaşıyorum...
Hatta zaman zaman gülüyorum bile...
Delirmedim üstelik ve bu çok saçma...
Kalbimin de vücudumun da bu acıyı kaldıramayacağı için yok saydığını çok iyi biliyorum.
Yüzüm gülüyorken içim ağlıyor anne...
Ya yastıklarım ıslak ya uykularım yarım...
Nasıl bir acı tarifi bile yok!
Benim annem,kardeşim,babam,aşkım ve sonunda da evladım oldun..
Peki birinin acısı geçse diğeri nasıl geçecek?
Hangisi geçecek?
Hayat devam ederken, bende gelişine yaşamayı seçtim bu kez...
Beni bütün çabanla yaşatmaya çalıştın..
Emeğini boşa çıkarmayacağım.
Ama ne olur hep etrafımda ol ve bunu bana hissettir annem.
Anne dediğimdeki sessizlik beni çıldırtsa da yaşayacağım söz..
Hiç yorum yok:
Yeni yorumlara izin verilmiyor.