Yıllar önce (blogumu açmadan önce) terkedilmiş bloglar görmek beni hep üzmüştü. Aynı zamanda aklımdan bir sürü sorular geçerdi. Acaba ne oldu? İyi mi? Mutlu mu? Neden yazmıyor?
Ben bu soruların cevabını yıllar sonra anladım.
Cevap basitti aslında… Hayat!
Gençliğimin en kötü dönemlerinde bir umut olsun diye açtığım blogumu terketmek zor ama dirayetli olduğum bu yaşlarıma kısmetmiş..
Eskilerden kalma hatıraları eskilerde bırakmak. Acılara tutunmamak ve yoluma bakmak istediğim o yaştayım. Hatırlar mısınız? Keşke hiç 30 olmasam diye bir yazım vardı.
30 oldum ve yaşımdan rahatsız değilim artık.
Aklımla kalbimin aynı hizada olduğu yaştayım.Herşey mümkün ama istersem. Hayatımı mahvetmek de benim elimde güzelleştirmek de…
Kendimi sevmeye tanımaya çalışıyorum.
Zamanla küslüğümüz de bitiyor gibi..
Bu bambaşka belki de sıradan olan bu maceramı da kendimle geçirmek istiyorum.
Onca yıl ara verip tekrar buraya yıkıldığımda gelişimde buranın güvenli limanım olduğunu bildiğimden.
Şimdi ise güvenli limanlardan vazgeçme zamanı.
Tanıdığım, hayatıma yada hayatına dokunduğum herkese çok teşekkür ederim. Anlayışınız, samimiyetiniz beni gerçekten çok mutlu etti.
Hoşçakal blog
Kim bilir belki en mutlu olduğum günlerimde yine yollarımız kesişir.
yeeeeeeeey
YanıtlaSilDeeep 🥹
Sil