9 Mayıs 2013 Perşembe

HİÇ TANIMADIĞINA ANLATMAK İYİ GELİR BAZEN...

Daha 14 yaşındayken başlamıştı sorunlarım....
Belki de babamı kaybetmemle başlamıştı her şey...
Bunu anlamam çok zamanımı alıştı...
Ölümün ne demek olduğunu bilmeyen küçük bir çocuk...
 9 yaşında babamı kaybettiğimde bizi terk ettiğini düşünüp ona çok kızmıştım.
Belki de ondan nefret etmiştim...
Öldüğüne inanmamış hep gelecek diye beklemiştim
 Anlayamıyordum nasıl olur da bizi taparcasına seven babam bizi terk ederdi?


Bu sorular beni hep içten içe bitirdi...
 Zamanla acıların geçtiğini sanıyor insan daha büyüdüğünü bilmeden...
 Babamın acısının geçtiğini sandığım zamanlarda,
 ölümün ne demek olduğunu öğrendiğimde
ondan nefret ettiğim için hep kendime kızmaya başladım....
Hayatımı kendi ellerimle mahvedişimin farkında bile değildim.
 İçimde kendime duyduğum öfkeyle kendime zarar vereceğimi bilemezdim...


Her şey 14 yaşımda sadece bir diyet yapmaya karar vermekle başladı...
 Nerden bilebilirdim hayatımın geri kalanını bu şekilde etkileyeceğini...
Önce internetten saçma sapan diyet listeleriyle başladı her şey....
Herkes gibi pazartesi diyete başlayıp salı günü bitirenlerden olmadım olamadım...


ilk önce önemli bir sorun olmadığını düşünüyordum yavaş yavaş kilo vermeye de başlamıştım zaten...
Saçlarım dökülmeye başlamıştı saçlarım hayatımda en değer verdiğim olgularımdandır
her zaman her genç kız gibi...
 Annem bendeki değişimin farkına vardığında beni bir psikolağa götürme kararı aldı...
Gittiğimizde annem genel olarak bendeki takıntıları sorunlarımı anlatmıştı...
Unutmadığım doktorun o sorusu hastalığıma teşhis koymaya yetmişti..


Bana saçlarıma ne kadar değer verdiğimi sorduğunda hayatım kadar demiştim...
 Eğer zayıflamaya devam edersem saçlarımın
hepsinin döküleceğini söylediğindeyse " umrumda değil " dememle hastalığımın teşhisini koymuş ve
benimle olan görüşmesini bitirip anneme durumu anlatmıştı...
 Dış görünüşün bu kadar önemli olduğu bir toplumda gitgide çoğalan hastalık
 evet bana acil bir şekilde yardım almam gerektiği yoksa anorexia nevrosa'nın hayatımı etkileyeceğini söylemişti doktor...


Umursamadım çünkü tek derdim kilo vermekti.
 Haklılardı belki ama önemsemedim kabul etmedim o kadar da zayıf değildim...
Bilemezdim yavaş yavaş sinsice beni bitireceğini...
Anlattıkça rahatlıyor insan hiç tanımadığın birinin okuması belki de bu sayede birilerinin çocuğuna daha çok tedbir almasını bilmek güzel bir duygu...
 Aynı şeyleri kimsenin yaşamasını istemem çünkü...


Kendimi hazır hissettikçe yazıyorum...
Yazıyorum ki dış görünüş uğruna ölümle savaşmanın zorluğunu kimsenin yaşamasını istemiyorum...
Benden çocukluğumu alan bu hastalığın kimsenin hayatını mahvetmesini istemiyorum...


Dedim ya yazmak iyi geliyor bazen....

10 yorum:

  1. Zannetme ki kimseler okumuyor yazdıklarını. Öncelikle baban için çok üzüldüm Allah'tan rahmet diliyorum.

    Sana gelince durumunu bu kadar açık anlatabildiğine ve hastalığını kabul ettiğin için durumların tersine döndüğünü hissettim yazını okurken. Yani sen bu rahatsızlığını yeneceksin lütfen buna inan.

    Not: Sitendeki yazı karakteri okurken gözleri yoruyor. Değiştirirsen bence iyi olur.

    YanıtlaSil
  2. Kabullenerek büyük bi adım attığımın farkındayım sadece hastalığımla nasıl baş edebileceğimi öğrendim. Hayatımı anlatmakta pekte sakınca görmedim ki zaten beni tanıyan herkeste biliyordu rahatsızlığımı teşekkürler ilginize

    YanıtlaSil
  3. Yazdıkların senin durumunda olanlar için klavuz olacaktır. İçinden geldiği gibi anlatmaya devam etmelisin bencede.

    YanıtlaSil
  4. Yazmak insanı rahatlatır. Herşeye rağmen felsefemiz : "yaşamak en çok bana yakışıyor" olmalı.

    YanıtlaSil
  5. Öncelikle baban için çok üzüldüm.Allah rahmet eylesin. Yazmak insanın kendini tanımasını sağlar ve hatalarını tekrarlamamak için önemli bir adımdır bence. bir de başkalarının farkındalığını sağlamak için önemlidir yazmak.
    Bak kaç zaman sonra geldim okuyorum yazını , ne şanslıyım ki tanıştım seninle , blogunla. Yazmak insan kazanmak da oluyor burada:)
    Sen hep yaz biz hep okuyalım canım..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canımsın çok teşekkür ederim :*
      Gerçekten hem rahatlatıyo hem de ne güzel seni tanıdım canım benim :)
      Canımsın ya öpüyorum seni çok çok :*

      Sil
  6. canım öncelikle baban için Allah rahmet eylesin. Anorexia yazılarını yeni okumaya başladım, bir süreç ancak bu kadar güzel anlatılırdı. Eğer böyle bir sorunu olan birileri olursa kesinlikle bu blogu okumalı. Muhteşem yazıların. Ayrıca senin yazının güçlülüğünden anlıyorum ki sen güçlü bir kişisin. İnsan her ne kadar hastalık karşısında bazen çıkmaza girse bile-bunu tıpçı kişiliğimle söylüyorum- inanarak mücadele ederek eminim ki kalkacaksındır altından. Çünkü emin ol hastanede çözüm arayıp çözümü olmayan hastalığı olan hastalar varken senin bunu başarabileceğine inanıyorum. Ayrıca sen hep blog yaz, hep burda ol çünkü kaleminin güzelliğinden herkesin faydalanması gerek :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım benim çok duygulandım yaa çok teşekkür ederim ii ki tanımışım seni :))
      Umarım birilerine faydam dokunur dediğin gibi :*

      Sil

Hoşgeldiniz :)
Beni yalnız bırakmayan yorumlarınız için şimdiden çoook teşekkür ederim ♥

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...